پایگاه خبری تحلیلی ایراسین، سند چشم‌انداز ۲۰ ساله، برای تمامی بخش‌های اقتصادی اهدافی را تعیین کرده بود. اهدافی که تنها شرکت‌های فولادی آن را دنبال کردند. در این سند برای سال ۱۴۰۴ میزان ۵۵ میلیون تن تولید فولاد تعیین شده است و فولادی‌ها این هدف را پیگیری کردند، در حالی که سایر بخش‌ها مانند گاز، برق، راه‌آهن و نفت این روند را دنبال نکردند. اهدافی که در سند برای سال ۱۴۰۴ تعیین شده است نیازمند ۷ میلیارد دلار و برای زیرساخت‌های خود نیازمند ۱۴ میلیارد دلار سرمایه است که این ۲۱ میلیارد دلار اگر تأمین شود، به تولید ۵۵ میلیون تنی می‌رسیم؛ میزان تولیدی که البته در داخل کشور قابل مصرف نیست!

این موارد حاکی از آن است که نیازمند تدوین و اجرای استراتژی صنعتی هستیم. برای رشد اقتصادی در سند چشم‌انداز رقم ۸ درصد تعیین شده و این در حالی است که میانگین رشد اقتصادی در برنامه ششم توسعه ۲ و ۳ دهم درصد است. در بخش ساختمان نیز که رشد حدود ۷ درصد برای آن تعیین شده، جمعاً یک و ۴ دهم درصد رشد داشته است. میانگین سرمایه‌گذاری ثابت ناخالص در این سند نیز ۲۱ و ۴ صدم بوده و تازه به ۲ و ۳ دهم رسیده است! همین شاخص‌هاست که مصرف فولاد را افزایش می‌دهد. در چنین شرایطی کشور به یک استراتژی صنعتی جامع نیاز دارد که به جای اینکه بایگانی شود، به ورطه عمل بیاید و در مقام عمل مؤثر باشد.