ماهنامه کارخانه؛ صنایع پایه ایران، از فولاد و سیمان گرفته تا پتروشیمی، بر مزیت گاز طبیعی بنا شده‌اند. نیروگاه‌ها، واحدهای فولادی با فناوری احیای مستقیم و بسیاری از مجتمع‌های پتروشیمی نیز بر همین اساس طراحی و توسعه یافته‌اند. در چنین شرایطی، نبود گاز یا افزایش هزینه‌های آن می‌تواند مستقیماً بر بقای این صنایع اثر بگذارد. بنابراین سیاست‌گذاری در حوزه انرژی باید متناسب با این مزیت باشد و مقایسه قیمت گاز و برق ایران با کشورهای واردکننده انرژی منطقی نیست؛ زیرا نتیجه آن، کاهش جذابیت سرمایه‌گذاری و افول صنایع استراتژیک کشور خواهد بود.

متأسفانه در برخی ماه‌ها، بهای گاز و برق در ایران حتی از کشورهای حوزه خلیج فارس یا تولیدکنندگانی مانند آمریکا و کانادا بالاتر رفته است؛ موضوعی که زنگ خطری جدی برای آینده صنعت به شمار می‌آید. از این رو انتظار می‌رود قانون‌گذاران و سیاست‌گذاران انرژی با رویکردی واقع‌بینانه از صنایع استراتژیک حمایت کنند. در غیر این صورت، توقف سرمایه‌گذاری و کاهش تولید در این بخش‌ها اجتناب‌ناپذیر خواهد بود.

چالش دیگر موضوع استانداردهای مصرف انرژی است. در سال‌های اخیر قوانینی در این زمینه تصویب شده که بار مالی اجرای آن‌ها عملاً بر دوش صنایع افتاده است. اما واقعیت آن است که وقتی محدودیت گاز و برق وجود دارد و سهم موردنیاز خطوط تولید تأمین نمی‌شود امکان پایبندی به استانداردها هم از بین می‌رود. به بیان دیگر، خودِ کمبود انرژی عاملی است که صنایع را از استاندارد خارج می‌کند و بر مصرف ویژه انرژی اثر منفی می‌گذارد.

در نهایت، صنعت ایران برای بقا و رقابت‌پذیری نیازمند سیاست‌گذاری منسجم، قیمت‌گذاری منطقی و تأمین پایدار انرژی است. تنها در این صورت می‌توان به حفظ جایگاه صنایع پایه و ادامه مسیر توسعه اقتصادی کشور امیدوار بود.

‌*مدیر انرژی و سیالات فولاد مبارکه