پایگاه خبری تحلیلی ایراسین، مایک مک‌کوی، مدیر موزه شهر کوچک «کرن کانتی» (Kern County)، در حالی که روی پرتگاهی مشرف به شهر «بیکرزفیلد» ایستاده بود و به میادین نفتی پایین اشاره می‌کرد، گفت: «هر کدام از این چاه‌ها نام و شخصیت دارند.» وقتی آقای مک‌کوی جوان‌تر بود، کارگران محلی آنجا به خاطر موهای طلایی‌اش او را «آفتاب طلایی» صدا می‌کردند. حالا یک کلاه بیس‌بال موهای خاکستری او را می‌پوشاند. پدرش، تِکس، دوران کاری‌اش را سر همین خط لوله‌ها گذراند. او در روزهایی که همه تگزاسی‌ها به سمت کالیفرنیا سرازیر شده بودند، به اینجا آمد.
کرن کانتی در کالیفرنیا، از ساحل اقیانوس آرام دور است. بعد از درختان نخل و تپه‌ها، دشت‌های بزرگ آمریکا قرار دارد. از زاویه دید آقای مک‌کوی، افق پر شده از پمپ‌جک‌های استخراج نفت که بالا و پایین می‌روند و مانند هزاران پشه فلزی، نفت را از چاه‌های عمیق می‌مکند. نفت در اینجا فقط یک کالای اساسی نیست، بلکه بخشی از هویت مردم است. اگر در کار تجارت نفت نباشید، حتماً افرادی را می‌شناسید که این کار را انجام می‌دهند. کالیفرنیا تازه هشتمین ایالت بزرگ تولیدکننده نفت در آمریکاست و سه‌چهارم نفت آن از منطقه کرن کانتی تأمین می‌شود. در سال ۲۰۱۶، کرن بیش از هر شهرستان دیگری نفت تولید کرد.
اما زمانه تغییر کرده است. کالیفرنیا در دهه‌های اخیر تغییر جهت بسیار تندی برای سبز شدن داشته و هدفش این است که تا سال ۲۰۴۵ کربن‌خنثی شود. فقط چین، اتحادیه اروپا و کره جنوبی بازارهای تجارت کربن بزرگ‌تری دارند. استانداردهای آلایندگی وسایل نقلیه کالیفرنیا، از استانداردهای دولت فدرال هم سختگیرانه‌تر است. قرار است تا سال ۲۰۳۰، ۶۰ درصد انرژی خدمات عمومی از منابع تجدیدپذیر تأمین شود. تناقض عجیب این است که شرکت نفت «گلدن استیت» اکنون هم یک تولیدکننده بزرگ نفت است و هم به شدت در تلاش است تا به تولید خود پایان دهد. مجوزهای حفاری صادر شده توسط دولت، بسیار محدود شده‌اند.
همه اینها به معنای بروز مشکلاتی برای کرن کانتی است. از آنجا که تولید نفت در کل کالیفرنیا کاهش یافته (نمودار)، تولید نفت در این شهرستان هم کم شده و از اوج ۲۵۶ میلیون بشکه در سال ۱۹۸۵ به ۹۰ میلیون بشکه در سال ۲۰۲۳ رسیده است. مردم محلی می‌ترسند شغل و شهرهایشان قربانی شود. خشم و اضطراب زیاد شده. با دور شدن دنیا از هیدروکربن‌ها، مکان‌های زیادی به سرنوشت کرن کانتی دچار خواهند شد. بنابراین، بررسی چگونگی واکنش مردم این مناطق به تحول سبز، بسیار مفید است. آیا آنها از نظر سیاسی مقاومت می‌کنند، یا از نظر اقتصادی خود را وفق می‌دهند، یا خیلی راحت تسلیم می‌شوند و می‌روند؟ آنچه در کرن کانتی اتفاق می‌افتد می‌تواند نقشه راهی برای سایر مکان‌های وابسته به کربن باشد - یا یک هشدار برای آنها.
از لحاظ تاریخی، کرن کانتی سه دوران رونق بزرگ را تجربه کرده است. در دهه ۱۸۵۰، معدن‌چیان به دنبال طلا در کوه‌های «سیرا نوادا» آمدند. پس از جنگ داخلی آمریکا، کشاورزان و روستانشینان جنوبی به سمت غرب حرکت کردند و پنبه با کشت غرق‌آبی پرطرفدار شد. دوره سوم شکوفایی، دوره نفت بود. در سال ۱۸۹۹، گروهی از مردان، چاهی به عمق ۲۱ متر حفر کردند و به طلای سیاه رسیدند که نامش میدان نفتی «کرن ریور» شد. یک بنای یادبود سنگی کوچک هنوز در آن مکان قرار دارد.
صداهای زمین، مثل موسیقی‌اند
شهرها در سایه مخازن نفتی بزرگ رشد کردند. در منطقه «اویل‌دیل»، برخی از خانه‌ها آنقدر نزدیک به میدان نفتی کرن ریور قرار دارند که پمپ‌جک‌های استخراج از حیاطشان پیداست. نماد دبیرستان بیکرزفیلد دستگاه‌های حفاری هستند. دیوارهای آن را عکس کارگران نفتی پوشانده. «تفت» که شهر کوچکی در تپه‌های غربی است، با پول نفت ساخته شده است. در همان نزدیکی، چاه نفت «لیک‌ویو» در سال ۱۹۱۰ فوران کرد. به مدت ۱۸ ماه هر روز به طور متوسط معادل ۱۸ هزار بشکه از دهانه چاه به سمت آسمان فوران می‌کرد. کارگران برای جلوگیری از سرازیر شدن رودخانه نفت به دریاچه مجاور که برای آبیاری زمین‌های کشاورزی استفاده می‌شد، هجوم بردند. آبفشان سیاه به یک جاذبه توریستی تبدیل شد، البته فقط برای کسانی که بدشان نمی‌آمد سیاه شوند. در اوایل قرن بیستم، مهاجران برای فرار از رکود اقتصادی، از سمت دشت‌های بزرگ آمریکا به این منطقه هجوم آوردند. اول‌دیل به «اوکلاهومای کوچک» تبدیل شد. مک‌کوی می‌گوید: «همه آنها از ایالت‌های اوکلاهما، آرکانزاس و تگزاس آمدند.» - از جمله پدر و مادر تگزاسی خود او که بعد از جنگ جهانی دوم در منطقه مستقر شدند.
نفت به معنای فرصت بود!
هزاران نفر از این مهاجران در نهایت به کشاورزی مشغول شدند. برخی دیگر کار نفتی پیدا کردند. فرد هولمز، که از ۱۳ سالگی کار در میادین نفتی را شروع کرده، می‌گوید: «سه کلمه اولی که یک کودک بومی اینجا یاد می‌گیرد: مامان، بابا و بیکرزفیلد است.» او که اکنون ۸۰ سال سن دارد، صاحب یک شرکت حفاری است.
این مهاجران فرهنگ متمایزی را پرورش دادند و حتی موسیقی محلی مخصوص خودشان را دارند. خانواده‌هایی که سال‌هاست در این منطقه مستقر شده‌اند، روزهایی را به یاد دارند که به خاطر اینکه از اوکلاهما آمده بودند، مسخره و تحقیر می‌شدند و آنها را «اوکی‌ها» خطاب می‌کردند. اما این روزها مردم به این پیشینه افتخار می‌کنند. سوزان گریسون، هنگام بازدید از محل کمپ قدیمی مهاجران که مادرش در سال ۱۹۴۶ در آنجا به دنیا آمده بود، به یاد می‌آورد: «پدربزرگم می‌گفت… افتخار کنید که اوکی هستید. ما از پایین‌ترین سطح زندگی به اینجا آمده‌ایم و توانستیم بر آن غلبه کنیم.» حدود ۱۹ درصد ساکنان کرن کانتی زیر میانگین خط فقر ایالات متحده زندگی می‌کنند که برای یک خانواده چهار نفره ۳۱ هزار دلار در سال است. این در حالی است که در کل کالیفرنیا این رقم ۱۲ درصد است. اگرچه کار در میادین نفتی خطرناک و استرس‌زا است، اما پر از فرصت است. «کنی پیرسون» در پرورشگاه بزرگ شده. در سال ۲۰۰۸ وقتی او ۲۰ ساله بود، کار پیدا کرد: تمیز کردن داخل مخازن نفت. او می‌گوید: «باید درپوش‌های چاه را باز می‌کردیم و به داخل می‌خزیدیم.» زندگی او شده بود ترس از بوی شبیه تخم مرغ گندیده ناشی سولفید هیدروژن که یک گاز کشنده است. اما او ساعتی ۲۰ دلار دستمزد می‌گرفت که بیش از دو برابر حداقل دستمزد در ایالت است. بسیاری از لاتین تبارها مانند آقای پیرسون، راه خود را از طریق کار در حوزه نفت پیدا کرده‌اند. آنها حالا ۶۰ درصد جمعیت کرن کانتی را تشکیل می‌دهند.
زمانی که قیمت نفت بالا بود، کرن کانتی رونق گرفت. خزانه مالیاتی پر شد. شرکت‌های نفتی آنقدر درآمد داشتند که به تیم‌های ورزشی مدارس، کمک مالی می‌کردند. کسب‌وکارهای محلی شکوفا شده بودند. دوران پایین بودن قیمت نفت، اثرات منفی بر اقتصاد منطقه گذاشت، اما خیلی زود ورق برگشت و همه چیز فراموش شد. آقای هولمز می‌گوید: «از آن دوران عبور کردیم، به آرامش رسیدیم و توانستیم پول پس‌انداز کنیم.» با این حال، هر دوران رکودی قبلاً یک دوران رونق و شکوفایی به دنبالش بود و هولمز معتقد است بعید است این شکوفایی دیگر تکرار شود. او می‌گوید: «اگر وقت داشتم کمی محاسبات ریاضی انجام دهم، می‌توانستم به شما بگویم دقیقاً چه روزی کارمان را متوقف می‌کنیم.» اکتشاف محلی با موانع عملی مواجه شده است. نفت خام کرن کانتی بسیار غلیظ و مثل ملاس (شیره نیشکر) است؛ بنابراین برای استخراج باید به‌شدت حرارت داده شود. اما از نظر شرکت‌های حفاری‌کننده، مشکل اصلی در جای دیگری است: دولت. شرکت «شورون» که جانشین «استاندارد اویل» کالیفرنیا شده، استدلال می‌کند که هنوز تقاضای کافی برای نفت وجود دارد؛ بنابراین حفاری در کرن کانتی از نظر اقتصادی منطقی است، اما ایالت عملاً حفاری را متوقف کرده است. بیش از یک دهه پیش، در سال ۲۰۱۴، مجوز بهره‌برداری از حدود ۳۲۰۰ حلقه چاه نفت و گاز جدید در منطقه صادر شد. اما تعداد این مجوزها در سال ۲۰۲۴ تنها به ۱۱ مورد رسید. کالیفرنیا اخیراً حفاری در نزدیکی خانه‌ها و مدارس را ممنوع کرده و هزینه چاه‌های بدون استفاده را افزایش داده است.
گاهی اوقات، مقامات ایالت سعی می‌کنند هر دو طرف را داشته باشند، یعنی هم اصرار دارند که استخراج نفت باید محدود شود و هم می‌گویند بنزین باید در دسترس و قیمت آن ارزان بماند. در سال ۲۰۲۴، گاوین نیوسام، فرماندار دموکرات ایالت، خواستار برگزاری جلسه‌ای ویژه برای قانون‌گذاری در مورد افزایش قیمت بنزین همزمان با عملیات تعمیر و نگهداری پالایشگاه‌ها و کمبود ذخایر شد. قانون جدید آنها را ملزم می‌کند که در مواقع اضطراری ذخایر نفت را حفظ کنند. ساکنان کرن کانتی می‌گویند که ایالت تولید را کاهش داده و سعی می‌کند روی اثرات این کارش، یک چسب زخم بچسباند.
آنچه مردم محلی آن را «جنگ با نفت» می‌نامند، شکاف بین کرن کانتی و دولت ایالتی را عمیق‌تر کرده است. کالیفرنیا توسط دموکرات‌ها اداره می‌شود. اما کرن کانتی را محافظه‌کاران گرفته‌اند. کوین مک‌کارتی، رئیس جمهوری‌خواه سابق مجلس نمایندگان، اهل بیکرزفیلد است. اما تعداد جمهوری‌خواهان طرفدار هیدروکربن در کالیفرنیا برای ایستادن جلوی آقای نیوسام و حزبش کافی نیست. دموکرات‌ها نباید نگران باشند که مهار شرکت‌های نفتی، در اکثریت قرار داشتن آنها را به خطر بیندازد (اگرچه چپ‌هایی که در کرن کانتی فعالند، ممکن است با مشکل مواجه شوند).
«لورلی اوویات»، رئیس اداره برنامه‌ریزی و منابع طبیعی کرن کانتی و معمار تحول انرژی است. با این حال، او هرگز از کلمه «تحول» استفاده نمی‌کند و «تکامل» را ترجیح می‌دهد. او که در دفتر کار خود که با تصاویر گل‌های آفتابگردان تزئین شده نشسته، می‌گوید: «تغییر اقلیم به سرعت اتفاق می‌افتد و سیاست‌های ایالت کالیفرنیا هم سریع هستند، چون ما را از عرصه کسب و کار خارج می‌کنند.»
حدود ۱۳ هزار نفر در بخش نفت و گاز کرن کانتی کار می‌کنند که ۳۶ درصد کمتر از ۱۰ سال پیش است. خانم اوویات می‌گوید در سال ۲۰۲۰، این صنعت از طریق مالیات بر دارایی سهم حدود ۲۰۰ میلیون دلاری در بودجه داشت. بدون این پول، مدارس، پارک‌ها و پلیس تحت فشار قرار خواهند گرفت. او می‌گوید: «احتمالا ۵ سال فرصت داشته باشیم تا وضعیت کرن کانتی را تثبیت کنیم و بعد به صخره‌ای نزدیک می‌شویم که هر آن ممکن است از آن سقوط کنیم.»
یکسری مخالفت‌ها را از گوشه و کنار منطقه می‌توان شنید. ساکنان کرن کانتی می‌گویند کالیفرنیا به خاطر مقررات سختگیرانه، پاک‌ترین نفت دنیا را تولید می‌کند. پس چرا حفاری در این منطقه باید محدود شود تا نفت کثیف‌تر از خارج وارد شود؟ فکر کنید یک قطعه طلا در بستر رودخانه پیدا کرده‌اید و به شما گفته می‌شود که حق ندارید آن را بردارید.
بازآموزی نه، مهاجرت بله!
قدیمی‌ترها امیدوارند که کمبود عرضه نفت، مقامات ایالت را راضی کند که سیاست‌های دوستدار نفت را برگردانند یا دونالد ترامپ جریان را تغییر دهد. برخی از کارگران جوان هم خوش‌بین هستند. آنها می‌دانند که وقتی تولید متوقف شود، همه چاه‌ها باید مسدود شوند و این کار ممکن است سال‌ها زمان ببرد و نیروی انسانی زیادی را می‌طلبد. حتی در رکود هم فرصت وجود دارد.
طرفداران تحول سبز معمولاً می‌گویند این فرآیند باید «عادلانه» باشد و شامل بازآموزی کارگران یا ایجاد مشاغل جدید برای کارگران سوخت فسیلی شود. اما دستمزدها در بخش لجستیک و تولید که در کرن کانتی در حال افزایش است، در مقایسه با درآمدهای حوزه نفت ناچیز است. مدیران و مسئولان دکل‌ها، به جای آموزش مهارت‌های جدید، از مهاجرت دسته‌جمعی به ایالت‌هایی که قوانین سختگیرانه ندارند، صحبت می‌کنند. خانم اوویات می‌گوید کارگران «بازآموزی نخواهند شد، بلکه از اینجا خواهند رفت.»
تیم پالسن، که بر عملیات شورون در دره «سن خواکین» نظارت می‌کند، می‌گوید که اخیراً چند ده نیروی کار را به تگزاس و کلرادو منتقل کرده است. او حتی انتظار ندارد که دوران حرفه‌ای خودش را در بیکرزفیلد به پایان برساند. شورون در حال انتقال دفاتر مرکزی خود به تگزاس است.
غرب آمریکا صدها شهر ارواح دارد: سکونتگاه‌هایی که با بسته شدن یک معدن یا کارخانه چوب‌بری و کوچ جمعیت از آنجا، از بین رفتند. البته مشخص نیست که آیا کرن کانتی هم به این سرنوشت دچار خواهد شد یا خیر. منابع انرژی تجدیدپذیر در حال رونق هستند: بیابان جان می‌دهد برای نصب پنل‌های خورشیدی و دامنه‌های تپه‌ها مناسب است برای توربین‌های بادی. خانم اوویات امیدوار است که کربن، بیشتر از هر چیزی ناجی کرن کانتی باشد.
منبع: Economist
ارسال نظر