پایگاه خبری تحلیلی ایراسین، به‌طوری‌که ۵/۱۶ درصد از صادرات غیرنفتی کشور نیز به این زنجیره تعلق دارد. اما نکته‌ای که باید به آن توجه کنیم، نرخ به‌کارگیری ظرفیت‌هاست که در حال حاضر به ۶۵ درصد می‌رسد. این نرخ، پایین‌تر از میانگین جهانی است و باید در تحلیل‌های خود به آن بپردازیم. در برنامه هفتم توسعه، هدف افزایش ظرفیت تولید فولاد به ۱۴۷ میلیون تن است.

یکی از چالش‌های اصلی ما در این راستا، مجوزهای صادراتی است که در هر صنعتی می‌تواند مشکل‌ساز شود و متأسفانه فولاد نیز از این قاعده مستثنی نیست. در حال حاضر، ظرفیت ما ۵۵ میلیون تن است و با احتساب مجوزها، این عدد به ۱۴۵ میلیون تن می‌رسد. اگر این روند کنترل نشود، ممکن است اعداد به مراتب بالاتری را مشاهده کنیم. نکته دیگری که قابل ذکر است، این است که ۲۰ درصد از ظرفیت موجود مربوط به واحدهای القایی است که به دلیل نوسانات بازار و کسری انرژی ممکن است با چالش‌هایی مواجه شوند. پیش‌بینی می‌کنیم که با ادامه روند فعلی، واحدهای کوچک‌تر که از نظر اقتصادی توجیه‌پذیر نیستند، حذف خواهند شد. ما بر این باوریم که حدود ۹۰ تا ۹۵ درصد ظرفیت کشور باید در هفت یا هشت واحد بزرگ متمرکز شود. اما در حال حاضر، مجوزهای لازم برای توسعه این واحدها محدود شده‌اند و نیازمند کار کارشناسی بیشتری هستیم.

در نهایت، باید به مساله ۳۰۰ میلیون تن مجوز کاغذی موجود در زنجیره فولاد اشاره کنم که باید تعیین تکلیف شود. امیدواریم بتوانیم راهکارهای مؤثری برای پیشبرد اهداف صنعت فولاد کشور پیدا کنیم.