به گزارش خبرنگار ایراسین، باشگاه ذوب‌آهن از همان ابتدا فلسفه خود را بر سبزی نهاد و ریشه در خاک کرد، خاکی حاصلخیز که تا به امروز در قله ورزش ایران درخشیده است. باشگاه ذوب‌آهن با پشتوانه کارخانه پر سر و صدای خود در دهه ۱۳۵۰ تبدیل به یکی از قطب‌های اصلی فوتبال ایران شد، تیمی که در همه ادوار جام تخت جمشید حاضر بود و چهره‌های بزرگ بسیاری از جمله برادران زرگر و نیلچیان برای آن توپ زدند تا انحصار تک قطبی سپاهان در اصفهان شکسته شود و ذوبی‌ها گوی سبقت را از رقیب اصلی بربایند.

اما در این باشگاه فقط فوتبال نبود که می‌درخشید، بلکه رشته‌های دیگری از جمله بسکتبال نیز با پشتوانه بازیکنان اصفهانی به خصوص ارمنی‌های ساکن اصفهان طلوع کرد تا این تیم تبدیل به یکی از اهرم‌های قدرت در بسکتبال ایران بشود.

ذوب‌آهن در آن سال‌ها یوگنی ایوانویچ لیادین، مربی بزرگ تاریخ فوتبال را به خدمت گرفت، از این مربی به عنوان یکی از تاثیرگذارترین مربیان خارجی در تاریخ فوتبال ایران یاد می شود که بازیکنانی مثل حبیب مکوندی، رسول کربکندی، عبدالعلی چنگیز، علیرضا شوقی، محمدحسن احمدزاده، حسن حاج رسولی و محمود ابراهیم‌زاده زیر نظر لیادین رشد کردند و شکوفا شدند. مکوندی با تیم ملی جوانان در جام جهانی جوانان ۱۹۷۷ حضور یافت و محمود ابراهیم زاده و چنگیز نیز بعدها از ستاره های تیم ملی در دهه ۶۰ شدند. همچنین رسول کربکندی و علی شجاعی دو تن از بازیکنان این تیم در جام جهانی ۱۹۷۸ در فهرست تیم ملی قرار گرفتند.

حیات باشگاه ذوب‌آهن در بعد انقلاب نیز ادامه داشت و این باشگاه همچون دیگر مجموعه‌های ورزشی سال‌های سخت و پرفراز و نشیبی دهه ۱۳۶۰ ادامه داشت، اما با بهتر شدن شرایط کشور و پایان جنگ، ذوب‌آهن بار در عصر سازندگی سربرآفراشت به سطح اول فوتبال کشور بازگشت.

باشگاه ذوب‌آهن در دهه ۱۳۷۰ امتیاز باشگاه فوتبال تام را خرید به دسته اول فوتبال کشور بازگشت و توانست برای بار دیگر اصفهان را به قله فوتبال ایران بازگرداند. اما شاید مهم‌ترین فراز باشگاه ذوب‌آهن در آن سال‌ها، ساخته شدن ورزشگاه فولادشهر باشد، این ورزشگاه یکی از اولین مجموعه ورزشی‌های اختصاصی یک باشگاه در فوتبال ایران بود تا ذوب‌آهن نشان دهد که واقعا «آسیایی» و حتی جهانی است و از سطح فوتبال ایران بالاتر است.

اوج کار ذوب‌آهن در دهه ۱۳۸۰ و هم‌زمان با تغییر فرمت برگزاری لیگ فوتبال به «لیگ برتر فوتبال، جام خلیج فارس» رخ داد، جایی که این باشگاه، فوتبال ایران را به بالاترین سطح آسیا رساند و تبدیل به یک برند قوی در بین فوتبال دوستان آسیایی شد. در آن سال‌ها فوتبال اصفهان با برنامه‌ریزی دقیق و حضور چهره‌هایی چون سعید آذری و محمدرضا ساکت در اوج بود و دو قطبی سپاهان _ ذوب‌آهن حرف اول را در فوتبال ایران می‌زد.

ذوب‌آهن در همه ادوار لیگ برتر حضور داشته و در دهه ۱۳۸۰ هم حضور فعال در لیگ قهرمانان آسیا داشت. تیم طلایی سبزها در همان سال شکل گرفت، تیمی که مسعود ابراهیم‌زاده معمار آن بود و توانست در سال ۲۰۱۰ به فینال رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا برسد. این تیم در تاریخ ۲۲ آبان ۱۳۸۹ و در تک بازی فینال که در استادیوم ملی المپیک توکیو واقع در کشور ژاپن برگزار شد، به مصاف تیم سئونگنام ایلهوا چونما رفت. ذوب‌آهن در این دیدار با نتیجه سه بر یک مقابل نماینده کره جنوبی شکست خورد و به مقام نایب قهرمانی لیگ قهرمانان آسیا ۲۰۱۰ رسید.

ذوب‌آهن همیشه در پله آخر کم می‌آورد، آن‌ها با بد شانسی در یکی از معدود فینال‌های تک بازی آسیا شکست خوردند و در لیگ برتر نیز چهار بار ایستاده مُردند و به قهرمانی نرسیدند. در میان تلخ‌ترین خاطره نیز روزی است که ذوب‌آهن در فصل ۸۸_۱۳۸۷ هم‌امتیاز با استقلال و تنها به دلیل تفاضل گل پایین‌تر عنوان قهرمانی را از دست داد؛ روزی که ابر و باد و خورشید و فلک دست به دست دادند تا سبزها به جام نرسند.

اگرچرخه ذوب‌آهن تاکنون چهار قهرمانی جام حذفی به دست آورده، فوتبال ایران یک قهرمانی لیگ برتر به ذوب‌آهن سبزِ بااخلاقِ بااصالتِ بدهکار است و روزی گاندوها به این حق خود خواهند رسید.