پایگاه خبری تحلیلی ایراسین، با این‌حال، این چیزی نیست که ما در جهان واقعی داریم. بسیاری از کشورها، به‌ویژه کشورهای نیم‌کره‌ی جنوبی، سرمایه‌ی بسیار کمی دارند، ولی هنوز غرق سرمایه‌گذاری نیستند. دلیل این امر ساده است: هیچ اطمینانی وجود ندارد که دارایی و سرمایه‌گذاری آن‌ها به وسیله‌ی قانون محافظت شود. این را تصوّر کنید، چرا کسی باید در یک قطعه ملک، قطعه زمین، یا در یک تجارت شریک شود، در حالی‌که احتمال زیادی وجود دارد که یک راهزن تصادفی، حتّی بدتر از آن، حکومت، بتواند آن را در هر زمانی، بدون تضمین غرامت، بدزدد؟ این امر قطعاً در بسیاری از کشورهای اقتدارگرا معمول است. برای مثال، گزارشی از پرتال ضدّ فساد تجاری، پلیس نیجریه را «فاسدترین نهاد در کشور» توصیف می‌کند، زیرا این پلیس اغلب برای کسب‌وکارها مانع می‌تراشد و فراتر از قانون عمل می‌کند. اگر کشوری می‌خواهد سرمایه‌گذاری‌های مستقیم و سهام خارجی را جذب کند، باید چارچوبی وجود داشته باشد که مردم را در قبال استفاده‌ی خودسرانه از زور مسئول بداند: این چارچوب، حاکمیّت قانون است. این حاکمیّت با حقوق مالکیّت همراه است، زیرا حاکمیّت قانون شرط لازمی است که تحت آن می‌توان با موفّقیّت از حقوق مالکیّت بهره برد.