پایگاه خبری - تحلیلی ایراسین، با فروکش کردن غبار جنگ ۱۲ روزه، نگاه‌ها به سمت ترمیم سریع آسیب‌ها در جبهه اقتصاد دوخته شده است. دولت در واکنش به اختلالات پدیدآمده در روند تولید و توزیع، بسته‌ای حمایتی را برای صنایع کشور تدوین کرده که حالا در مرحله اجراست. این بسته پنج‌محوری، وعده‌ای است برای کاهش فشار بر فعالان اقتصادی، اما سوال اصلی اینجاست: چه زمانی از مرحله وعده عبور می‌کند و در عمل به کمک تولیدکنندگان می‌آید؟
بر اساس اظهارات سیدمحمد اتابک، وزیر صمت، این بسته که شامل حمایت‌های بانکی، مالیاتی، بیمه‌ای، گمرکی، انرژی و ارزی است، با همکاری نهادهای مختلف تهیه شده و اجرای آن به استانداران واگذار شده تا متناسب با شرایط بومی استان‌ها وارد فاز عملیاتی شود. به گفته او، ابلاغیه رسمی دولت اکنون به استان‌ها رسیده و دستگاه‌های اجرایی موظف شده‌اند از اواخر تیرماه مراحل اجرایی را آغاز کنند. وعده‌ی شروع، نزدیک است؛ اما آیا سرعت اجرای آن با نیاز فوری صنایع هم‌راستا خواهد بود؟
سید علی مدنی‌زاده، وزیر اقتصاد نیز در همین راستا اعلام کرده که هدف اصلی این بسته، حفظ پایداری تولید، معیشت کارگران و جریان نقدینگی بنگاه‌هاست. در این بسته، تسهیلات بانکی با تنفس بازپرداخت، تعلیق محدودیت‌های مالیاتی و تسهیل ترخیص مواد اولیه از گمرک در نظر گرفته شده؛ اقدامی که اگر به‌موقع اجرایی شود، می‌تواند مانع رکود گسترده در تابستان داغ صنعت ایران شود.
با این حال، کارشناسان هشدار می‌دهند که نفس صنایع به یک ابلاغیه بند نمی‌شود. علی رضایی، تحلیل‌گر صنعت، معتقد است موفقیت این بسته در گرو هماهنگی سریع و قاطع میان بانک‌ها، گمرک، تأمین اجتماعی و شرکت‌های توزیع انرژی است؛ هرگونه تعلل می‌تواند این فرصت طلایی را به یک عملیات نمایشی تبدیل کند.
در این میان، صنایع کوچک و متوسط که عمدتاً فاقد منابع پشتیبان هستند، آسیب‌پذیرترین بخش در شرایط پساجنگ محسوب می‌شوند. برای آن‌ها، حتی یک ماه تعویق در پرداخت تسهیلات یا عدم تأمین برق کافی، می‌تواند به تعطیلی کامل بینجامد. اگرچه دولت در ظاهر همه ابزارهای حمایتی را روی میز گذاشته، اما اجرای میدانی آن، آزمون واقعی عزم اجرایی مسئولان خواهد بود.
واقعیت این است که اقتصادِ ضربه‌خورده از تنش، نه با جلسه و وعده، بلکه با اقدام سریع و دقیق احیا می‌شود. حالا توپ در زمین دستگاه‌های اجرایی است تا با عبور از پیچ‌های بوروکراسی، زخم صنایع را مرهم بگذارند؛ وگرنه هیچ بسته‌ای با هزار بند حمایتی—نمی‌تواند خلأ اعتماد و پایداری را جبران کند.
ارسال نظر