پایگاه خبری تحلیلی ایراسین، سعید زرندی، مدیرعامل فولاد مبارکه، در نشست با وزیر علوم با صراحت از پارادوکس پیچیده‌ای سخن گفت: «در اردیبهشت‌ماه تنها ۱۰ درصد دیماند برق فولاد مبارکه تأمین شد، در خردادماه ۵ درصد و در تیرماه برق به‌طور کامل قطع شد؛ حتی برقی را که خود فولاد مبارکه در مردادماه تولید کرده بود، به خودش ندادند.» این روایت نه‌تنها توصیف وضعیت سخت یک بنگاه صنعتی در شرایط کمبود انرژی است، بلکه گویای یک واقعیت کلان‌تر است که بنگاه‌های بزرگ نه بخشی از بحران، بلکه بخشی از راه‌حل‌اند.

زرندی تأکید می‌کند که فولاد مبارکه برای ادامه فعالیت خود به ۱۶۱۰ مگاوات برق نیاز دارد و تاکنون برای ۸۵۸ مگاوات آن سرمایه‌گذاری مستقیم کرده است. این شرکت قصد دارد تا پایان سال جاری ۴۲۰ مگاوات دیگر به ظرفیت خود اضافه کند. در حالی‌که در سال ۱۴۰۰ حدود ۱۵۰۰ مگاوات برق از شبکه سراسری دریافت می‌کرد، امروز سهم آن به صفر رسیده است. همزمان، قیمت برق صنایع از سال ۱۳۹۸ تاکنون ۲۸ برابر و قیمت گاز ۲۰ برابر شده؛ تغییری که هزینه‌های تولید را به‌شدت بالا برده و توان رقابت صنایع را تحت فشار قرار داده است.

تجربه جهانی نشان می‌دهد که چنین شرایطی قابل مدیریت است. در هند، گروه تاتا با سرمایه‌گذاری در نیروگاه‌های حرارتی و تجدیدپذیر توانسته است کمبود انرژی صنایع فولادی خود را جبران کند و امروز بخشی از برق واحدهای تولیدی را خود تأمین کرده و مازاد را به شبکه ملی تزریق می‌کند. در عربستان نیز آرامکو و سابیک، با احداث نیروگاه‌های گازی و سرمایه‌گذاری در انرژی‌های خورشیدی و بادی، نه تنها مصرف خود را تأمین کرده‌اند، بلکه بخشی از بار شبکه ملی را نیز به دوش کشیده‌اند، به‌گونه‌ای که صنایع استراتژیک این کشور کمترین خاموشی صنعتی را تجربه کرده‌اند و صادرات برق نیز ادامه یافته است.

این مقایسه روشن می‌سازد که مسیر توسعه ایران باید با الگوبرداری از همین تجربه‌ها طراحی شود. اگر دولت به جای محدودیت‌گذاری صرف، چارچوب‌های حمایتی و حقوقی برای سرمایه‌گذاری بنگاه‌ها در تولید انرژی ایجاد کند، فولاد مبارکه و دیگر صنایع بزرگ معدنی و فلزی می‌توانند نه تنها نیاز خود را تأمین کنند، بلکه به عرضه‌کننده انرژی برای شبکه سراسری بدل شوند. تیرماه ۱۴۰۴، هرچند یکی از سخت‌ترین مقاطع اقتصاد ایران بود، اما می‌تواند نقطه عطفی برای بازتعریف نقش صنایع بزرگ در تاب‌آوری ملی شود؛ نقش‌هایی که فراتر از تولید، ستون فقرات امنیت انرژی و رشد پایدار کشور را تضمین می‌کنند، همان‌گونه که تاتا در هند و آرامکو در عربستان انجام داده‌اند.