به گزارش خبرنگار ایراسین، خاویر پاستوره با لبخند جام را حمل می‌کرد. واقعاً از ته دل برای کسانی که قرار بود آن را دریافت کنند خوشحال بود. چشمانش برق می‌زد، چون تمام نگاه بازیکنان پاری‌سن‌ژرمن به او دوخته شده بود. او جام را تحویل داد، بی‌تردید در دلش آرزو داشت که خودش به‌جای مارکینیوس، کاپیتان پی‌اس‌جی، آن را بالا می‌برد.

پاستوره آرژانتینی، که حالا بازنشسته شده اما هنوز فقط ۳۵ سال دارد و حتی جوان‌تر از بعضی بازیکنان اینتر است، اولین خرید بزرگ پس از خریداری باشگاه توسط سرمایه‌گذاران قطری در سال ۲۰۱۱ بود. او با مبلغ ۴۲ میلیون یورو از پالرمو به پاریس آمد. ناصر الخلیفی، رئیس باشگاه، در آن زمان استراتژی پشت این خرید را به‌عنوان تلاشی برای یافتن «مسی جدید» توصیف کرد.

اما در نهایت، پی‌اس‌جی خود مسی را ۱۰ سال بعد خرید. ورود مسی هم‌زمان شد با جام جهانی‌ای که قطر میزبانش بود؛ و قطری‌ها حسابی بهره‌برداری تبلیغاتی کردند. زمانی که مسی در فینال در لوسیل قهرمان جهان شد، امیر قطر شنلی بر دوش او انداخت. اما مسی با همه افتخاراتش، جام لیگ قهرمانان را برای پاری‌سن‌ژرمن نیاورد.

همه چیز به یک سوال ختم شد: چه کسی بالاخره این جام را برای پاریس می‌آورد؟ اگر نه مسی، پس قطعاً امباپه، ستاره‌ای زاده‌ی خود پاریس. اما تابستان گذشته، امباپه به رئال مادرید رفت؛ تیمی که به‌تازگی پانزدهمین قهرمانی‌اش در لیگ قهرمانان را در ومبلی جشن گرفته بود. منطقی هم بود، چون رئال نزدیک‌ترین چیز به تضمین قهرمانی در اروپا است.

پاستوره بعد از اینکه جام را روی سکو در آلیانتس آرنا گذاشت، به عقب برگشت و بازیکنان خوشحال پی‌اس‌جی را تماشا کرد. آن‌ها جام را نوازش کردند و بوسیدند. اما دزیره دوئه ایستاد، دست‌هایش را روی دسته‌های جام گذاشت، انگار شانه‌های یک دوست قدیمی را گرفته. در انعکاس جام براق، تصویر بازیکنی را دید که بالاخره اولین قهرمانی پی‌اس‌جی در لیگ قهرمانان را رقم زده بود.

نه پاستوره، نه مسی، نه نیمار یا امباپه؛ نه حتی زلاتان، کاوانی یا بکام (که همراه تام کروز از جایگاه تماشا می‌کردند). او بود: دوئه. او بهترین بازیکن زمین شناخته شد؛ قهرمانی که انتظار ۳۲ ساله فوتبال فرانسه برای فتح اروپا را پایان داد.

او گفت: «واقعاً کلمات کافی برای توصیفش ندارم!» و اینتر هم راهی برای متوقف کردنش نداشت. فدریکو دی‌مارکو قرار بود او را مهار کند ولی نتوانست. آچربی فکر پدمبله را باید بگیرد، اما دوئه ظاهر شد. پاوار هم با کواراتسخلیا درگیر بود.

دوئه گل اول را با هوشیاری به کمک پاس عمقی ویتینیا ساخت؛ با چرخشی زیبا و نگاه سریع به حکیمی، که مقابل تیم سابقش گل زد. در گل دوم، دی‌مارکو را با خود کشید و وارد فضایی شد که او رها کرده بود و زندگی را برای مدافع اینتر به کابوس تبدیل کرد. اینزاگی دقیقه ۵۴ دی‌مارکو را تعویض کرد؛ تعویضی از سر ترحم، اما خیلی دیر بود.

گل اول دوئه با کمی خوش‌شانسی و برخورد به دی‌مارکو وارد دروازه شد. اما گل دومش نشان از پختگی‌اش داشت؛ باز هم با پاس ویتینیا، و این بار با خونسردی مقابل یان زومر ضربه‌اش را زد.

دوئه دو گل زد و یک پاس گل داد و به سومین بازیکن جوانی تبدیل شد که در فینال لیگ قهرمانان گل زده؛ البته چند دقیقه بعد هم‌تیمی‌اش سنی مایولو وارد زمین شد و گل پنجم را زد تا دوئه را به رده چهارم بفرستد. دوئه سه‌شنبه ۲۰ ساله می‌شود.

بد نیست نگاهی بیاندازیم به نقل‌وانتقالاتی که پی‌اس‌جی این فصل انجام داد. هنوز هم چک‌های بزرگ رد و بدل می‌شود؛ تقریباً ۲۵۰ میلیون یورو هزینه شد. اما این بار سروصدایی به پا نشد. نه به این خاطر که همه به خرج‌های عجیب پی‌اس‌جی عادت کرده‌اند، بلکه چون این بار پول خرج ستاره‌های مشهور نشد.

پی‌اس‌جی برای خرید دوئه از رن، ۵۰ میلیون یورو پرداخت؛ رقمی که از هر انتقالی که اینتر برای بازیکنان فعلی‌اش انجام داده، بالاتر است. اما این خرید فقط یک ولخرجی دیگر از سوی قطری‌ها نبود بلکه بخشی از یک برنامه بلندمدت بود. پی‌اس‌جی و بارسلونا حالا آینده‌ی این رقابت‌ها هستند؛ هر دو جوان‌ترین تیم‌های این فصل را در اختیار داشتند و هر دو تماشایی بودند.

آلیانتس آرنا جایی‌ست که لامین یامال تابستان گذشته در نیمه‌نهایی یورو با گلش درخشید. حالا دوئه همانجا کاری مشابه انجام داد. با این قهرمانی، پاری‌سن‌ژرمن نه‌تنها به آرزوی دیرینه‌اش رسید، بلکه به نقطه شروعش برگشت.

پاستوره سال ۲۰۱۱ خریداری شد تا ستاره آینده باشد. اما دوئه و این تیم، واقعاً آینده هستند. وقتی او به انعکاس تصویرش در جام لیگ قهرمانان نگاه کرد، دید که آینده‌ی پی‌اس‌جی و فوتبال فرانسه، خودش است.

او گفت: «ما فقط تاریخ باشگاه را ننوشتیم، بلکه تاریخ فوتبال فرانسه و اروپا را هم دوباره نوشتیم.»