به گزارش خبرنگار ایراسین، محمدرضا اخضریان کاشانی با بیان اینکه تبدیل «مسئولیت اجتماعی» به یک مسئله اجتماعی مربوط به دهه پنجاه میلادی است، اظهار کرد: مسئولیت اجتماعی پدیده جدیدی نیست اما تبدیل آن به یک گفتمان در پیامد یک بحران سیاسی، اقتصادی، اجتماعی در دهه‌های ۵۰ تا ۷۰ میلادی رخ داده است.

وی جامعه را زیست‌بومی متشکل از افراد و نهادها دانست و مسئولیت اجتماعی را ایفای نقش مؤثر در این زیست‌بوم اجتماعی برای درمان کژکارکردهای آن توصیف کرد و ادامه داد: مسئولیت اجتماعی یک چارچوب اخلاقی است که بیانگر این است که همه مردم باید نسبت به جامعه حساسیت داشته باشند.

مشاور معاونت فرهنگی اجتماعی دانشگاه تهران معتقد است که در ادبیات فارسی، زندگینامه بزرگان و سیاست‌نامه‌ها دیده می‌شود در کنار وقف آب‌انبار، مسجد و … نیز راه‌اندازی می‌کردند که نشانگر توجه به مسئولیت اجتماعی برای رفع کژکارکردهای زیست‌بوم اجتماعی است.

وی با توجه به آموزه‌های دین اسلام افزود: مسئولیت اجتماعی چیزی جز حدیث «کلکم راع و کلکم مسئول» نیست و همه نسبت به هم مسئول هستیم.

اخضریان شرایط زیست‌بوم اجتماعی کنونی را بحرانی توصیف کرد و اضافه کرد: اگر کارکرد زیست‌بوم، بهبود یابد شاید در سال‌های آینده لازم نباشد که نسبت به مسئولیت اجتماعی تا این اندازه حساس باشیم.

ویژگی‌های مسئولیت اجتماعی چیست؟

وی مسئولیت اجتماعی را چارچوبی اخلاقی توصیف کرد و گفت: در فرهنگ‌های مختلف، متفاوت است و حتی می‌تواند در درون یک جامعه نیز ارزش‌های مختلف بیافریند.

عضو هیئت علمی دانشگاه تهران گفت: تعلق به عرصه عمومی، دومین ویژگی مسئولیت اجتماعی بود که «سپهر عمومی» به نقل از «یورگن هابرماس» تعریفی از شبکه‌های اجتماعی به عنوان مهم‌ترین عرصه عمومی تأثیرگذار بر مسئولیت اجتماعی نام برد.

استادیار دانشگاه تهران، مسئولیت اجتماعی را یک نوع سبک زندگی دانست و گفت: روابط فرد و نهادها با خود، خداوند، طبیعت و جامعه را شکل می‌دهد. ابعاد گوناگون سیاسی، فرهنگی، اقتصادی تؤام با سطوح مختلف کوتاه‌ و بلندمدت، ویژگی دیگر مسئولیت اجتماعی است که جلوه‌های متفاوتی به آن می‌بخشد.

اخضریان با اشاره به آخرین ویژگی مسئولیت اجتماعی گفت: تعریف مسئولیت اجتماعی بر بنیاد حق و تکلیف متقابل بود که عدم تعادل میان آن‌ها، سیستم جامعه را دچار کژکارکردی خواهد کرد.

وی، مسئولیت اجتماعی شرکتی را یک مدل تجاری دانست و گفت: در این مقوله اصل بر بازی بُرد-بُرد است و مسئولیت اجتماعی شرکتی به معنای تعیین وظیفه برای سازمان‌ها نیست و بهتر است با انگیزه‌هایی چون کاهش مالیات، تبدیل به برند برتر و … به الگوواره‌ای تکرارپذیر تبدیل شود.