به گزارش ایراسین، سال ۱۳۹۸ توسط مقام معظم رهبری رونق تولید نام گذاری شده است. یکی از مهمترین عوامل و ابزارهای تحقق این شعار هدایت نقدینگی به سمت تولید می باشد. از این رو گفتگویی با دکتر حبیب الله انصاری دبیرکل و رئیس ستاد برنامه ریزی اجرائی صنایع لوازم خانگی ایران و عضو هیات نمایندگان اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی ایران، داشتیم که در ادامه می خوانید.
چگونه می توان با استفاده از نقدینگی رونق تولید و تحول اقتصادی ایجاد کرد؟
ببینید لازم است کنترل نقدینگی با نگاه به توسعه اقتصادی بر پایه صنعت باشد و بنده معتقدم مهمترین محور صنعت پایدار و تکامل محور بخش خصوصی است که باید در استراتژی های تعیین شده، هدف گذاری برای جذب نقدینگی به سمت بسترسازی برای ایجاد تحول و تکامل در راستای صنعت باشد. مانند ژاپن که نفت ایران را می خرد و با تبدیل به محصولی با ارزش افزوده در بخش خصوصی، آن را به خود ما می فروشد.

به غیر از صنعت از کدام روش می توان توسعه تولید و اقتصاد ایجاد کرد؟
ابتدا باید این را بگویم که مسیرهای دیگر پیش روی نقدینگی به جز صنعت، موجب عدم توسعه یافتگی تولید و اقتصاد می گردد. به عنوان مثال در سال ۹۷ شاهد بودیم نقدینگی کشور صرف موارد غیر ضرور شد و به توسعه سرمایه گذاری و حتی ماندگاری سرمایه برای تولید منتج نشد.
خروجی تولیدات صنعتی چگونه به رونق اقتصادی کمک می کند؟
این سوال بسیار مهم است که ابتدا باید در نظر داشت که تولیدات صنعتی باید توسعه بازار و ایجاد بازار جدید را منتج شوند و از سوی دیگر تولیدات نباید به ایجاد بازار داخل بسنده کنند، چراکه دو بازار مورد نظر است؛ یکی داخلی و دیگری خارجی که متاثر از صادرات است.
چقدر عزم داخلی و اعتقاد مسئولین به صنعت داخل وجود دارد و چه راهکارهایی برای رونق در صنعت داخل وجود دارد؟
در حال حاضر کمی نسبت به کل صنعت داخل نگاه های مثبتی وجود ندارد. برای رونق تولید و برون رفت از گره های کور موجود در اقتصاد کشور باید اعتقاد به تولید در فکر و اندیشه و صاحب نظران اقتصادی ایجاد شود ولی تا زمانیکه اعتمادسازی ایجاد نشود و معتقد نباشیم که صنعت باید توسعه یابد و به تولید محصول با ارزش افزوده منتج شود، رونق اتفاق نمی افتد. سیاست گذاران اقتصادی باید متوجه باشند دولت به هیچ عنوان نمی تواند و نباید کار اقتصادی انجام دهد و اجزای اقتصادی جز به مواردی خاص، باید از پیکره دولت جدا شده و ورود خود را در بستر اقتصادی کنار بزند. برای مثال صنعت خودروسازی نه تنها نتوانسته در عرصه توسعه اقتصادی و کمک به اقتصاد در کنار نفت و جایگزینی با مواد کانی حرکت کند، بلکه باری نیز بر دوش دولت است و دولت در این زمینه با وسعت بسیار اقدام به بنگاه داری می کند. در این راستا تفکرات به سمت ایجاد بانک و موسسات مالی می رود؛ اما در کدام کشور به این میزان بانک وجود دارد و در کنار آن موسسات مالی بوجود آمده است؟ آیا فکری شده که این بانک ها به جای بانکداری، چرا به شدت رو به سوی کارهای اقتصادی آورده اند؟
در این میان حاکمیت با دولت است و بخش خصوصی سرمایه گذاری نکرده است و هیچ استراتژی برای این بانک ها وجود نداشت. صنعت خودرو می توانست بسیار ارزآور باشد؛ در حالیکه کره بعد از ایران به این صنعت ورود کرد ولی امروز خود این کشور تامین نیاز می کند.
انصاری بیان داشت: باید محور را در بستر سیاست گذاری بگذاریم که حاکمیت تولید و توسعه تولید باید بر محور بخش خصوصی باشد که اعم از واحدهای صنعتی و ارائه خدمات است؛ در این صورت عارضه بدی ایجاد می شود و می بینیم امروز در کشور بعد از چندین سال، فقط دغدغه فروش نفت وجود دارد.
برای مثال ژاپن به عنوان کشور سرآمد تولیدات صنعتی، حتی یک بشکه نفت و گاز حداقلی ندارد؛ پس چگونه می تواند کار را پیش برد؟

ژاپن نفت ما را می گیرد و به ارزش افزوده تبدیل می کند ولی ما از ابتدا خام فروشی کردیم و در حوزه مواد کانی نیز همین کار را در پیش گرفته ایم.